Fillimi i fundit të epokës plastike
Tendenca për të investuar në industrinë e naftës dhe gazit ka qenë në rënie me vite me radhë, pandemia e ka vendosur atë si një investim të bukur mbeturinash. Industria ka vendosur shpresat e saj në plastikë për të kthyer rrjedhën, por hulumtimi i ri tregon se edhe kjo është një bast humbës.
Megjithatë raporti tregon se e ardhmja e palstikës nuk është e ndritshme. Ky raport vë në dukje se piku i palastikës mund të goditet ne 2027 edhe kur industria rrit prodhimin. Qeveritë më në fund kanë filluar të bëhen serioze në lidhje me dëmin që po bën plastika në tokë dhe në det. Gjatë viteve të fundit, është bërë një list e vendeve të botës që kanë ndalu qeset plastike njëpërdorimshe.
Por këto përpjekje për riciklim kanë shuar në mbingarkesë pasi që Kina ( vendi ku të gjithë dërguan për riciklim) ajo ndaloi marrjen e importeve plastike në vitin 2017, duke e lënë botën të përballet me rreth 111 milion tonë plastikë të tepërt , e për t’i bërë zgjidhje vetëm gjatë kësaj dekade. Këto mbingarkesa kanë shkuar që nga momenti i udhëhequr nga Bashkimi Evropian dhe Kina. Të dyja kanë miratur ose kanë caktuar një datë për të vendosur ndalime të rrepta.
BE ka vendosur gjithashtu një tarifë afërisht 950 dollarë për ton për mbetjet plastike si pjesë e paketës së saj të rikuperimit të koronavirusit, e cila është vendosur të hyjë në fuqi ne 2021. Deri në vitin 2024, industria plastike mund të ketë kapacitetin për të prodhuar 230 milion tone etilen, një kimikat në format e zakonshme plastike, ndërsa kërkesa pritet të mbetet e sheshtë në rreth 160 milion tonë.
“ Ju keni shumë pasuri të bllokuara sepse këta njerëz janë të gatshëm të kapërcejnë kapacitetin për të bërë plastikë”, tha Kingsmill Bond, një autor raporti dhe strateg i energjisë në Carbon Tracker. “ Ata po planifikojnë të ndërtojnë edhe 80 milion ton kapacitet me një kosto prej rreth 400 miliardë në pesë vitet e ardhsme në një treg ku kërkesa mund të rritet ose jo.
Kingsmill thotë. “ unë nuk jam një analist financiar por jam dakord se prodhuesit e plastikës por perpiqen të kërkojnë leng pa korniza të forta rregullatore ose mbikqyrje. Në fillim të javës që shkoi një hetim nga Unearthed, projekti i gazetarisë i Greenpeace, zbuloi gjithashtu se kompanitë e mëdha petrokimike iu drejtun aleatëve të tillë si administrates Trump për të ndihmuar në forcimin e kërkesës së plastikës dhe tregtisë së mbetjeve plastike në Afrikë.
I gjithë plani po përpiqet të përfitojë nga boshllëqet që krijojnë ato që ekonomistët i quajnë “ eksternalitete”. Gjëra të tilla si grumbullimi i mbeturinave në lagjet e varfëra në Nairobi, grumbullimi i mbeturinave të Paqësorit, ndotja toksike e ajrit në Rrugicën e kancerit në Luiziana dhe shkatrrimi i klimës nga ndotja e karbonit janë të gjitha kostot që ne mbajmë si një shoqëri e që industria e plastikës nuk i paguan.
Raporti i ri vlerëson në mënyrë konservatore se ato elemnete të jashtme kushtojnë diku rreth 800 dollarë në 1,400 dollarë për ton të prodhuar plastike. Taksa për plastikë e BE-së është e drejtë. Kjo tregon disa nga zgjidhjet e politikave, për të marrë në kontroll ndotjen nga plastika.
Në dy raporte gjysëm të ndërlidhura të cilat u lëshuan në fillim të kësaj vere, studiuesit parashtruan një numër rrugësh të tjera, qeveritë janë ose mund të konsiderojnë për të ulur më tej ofertën ashtu edhe kërkesën duke filluar nga investimi në programe më të mira riciklmi deri te zvogëlimi i mbingarkesës ose kthimi në alternative ( raporti rekomandon përdorimin e qeseve dhe kontenjerëve të kompostueshëm ose edhe gjetheve të bananes ).
Bond e krahasoi këtë moment për plastikën si të ngjashëm me qymyrin në fillim të viteve 2010 ku një numër faktorësh krijuan një rënie të mprehtë për industrinë në SHBA dhe Evropë. Përmbysjet teknologjike dhe të politikave po vijnë dhe kjo tregon nevojën që industria e plastikës të planifikojë rënien e saj më të shpejt .
Burimi: earther.gizmodo