Betoni vetëriparues
Përbërja është ekologjike zvoglon prodhimin e gazërave serë, kjo formë e re e betonit ka në përdorim mikrofibrat në vendin e copëzave të trash të rërës dhe zhavorit nga ajo përzirja tradicionale e çimentos.
Janë disa fije qe lejojnë që përzirja të përkulet me thyrjen minimale , çarjet priren të jenë më pak se 50 mikron të gjëra . E kur këto çarje të vogla formohen, betoni i thatë thith lagështin nga ajri. Dhe kur betoni plas ai fillon bëhet më i butë dhe përfundimisht masa “rritet” deri sa plaga të mbushet.
Njëkohësisht jonet e kalciumit brenda plasaritjes thithin lagështinë së bashku me dikosidin e karbonit nga ajri. Ky reagim formon një material karbonat kalciumi i cili është i ngjashëm me materialin që gjendet në guska deti. E gjithë kjo rinobon forcën e betonit të plasaritur.
Pra ngërtësia e betonit tradicional formon çarje të mëdha që arrijnë të degradojnë seriozisht integritetin e strukturave të rëndësishme. Dhe për këtë duhet të merren masa nga jasht për të rinovuar këtë dëmtim të cilat edhe kushtojnë mjaftë shtrenjët.
Ose ndodh e kundërta që masa e dëmtuar nuk mund të riparohet mund të shkohet deri në prishjen e strukturës dhe në rindërtim që zgjeron punët dhe kohën. Ndërsa forma e re e betoni zvogëlon koston kohën dhe kursen riparimin e strukturës për gjatë gjithë jetës.
Vetë-shërimi dhe vetë-rregullimi është një temë e zakonshme në sistemet biologjike nga pemët në lëkurën e njeriut. Sa më pak e rëndë të jetë dëmtimi i një organizmi, aq më e lehtë është që organizmi ta rregullojë veten dhe që riparimi të jetë i fortë dhe i qëndrueshëm. Këto përbërje të çimentuar të inxhinierizuar imitojnë sistemet natyrore në strukturën e tyre duke minimizuar dëmtimin kur ato ndodhin, gjë që çon në aftësinë për të riparuar veten shpejt dhe në mënyrë efektive.
Kjo formë e betonit nga ajo tradicionaalja, shpëton ndotjen, përkeqësimin e strukturavve të betonit, konsumimi e energjisë. Burimi: asknature